dinsdag 24 maart 2015

9 jaar later.

Rond 6u was het, ik lag nog in mijn bed, toen ik een plofje voelde in mijn buik en mijn bed nat werd. Mijn water was gebroken, vandaag zou ik je eindelijk na lang wachten te zien krijgen.
Ondanks het feit dat ik alleen was bleef ik rustig. Ik wist uit de vele vertellingen dat ik nog tijd had. Ik nam een douche, kwestie van straks toch min of meer fris voor de dokter te liggen, en zette koffie.
Er waren weeën maar die waren nog ver uit elkaar, niks om me over op te jagen dus.

Toen het eindelijk een redelijk uur was belde ik opa en oma op. Ik zei hen dat ik vandaag mijn kindje zou krijgen. Ik vroeg hen of ze wilden stoppen bij de bakker voor ze tot bij ons kwamen. Een mens moet toch ontbijten hé voor ze aan een bevalling kan beginnen.

Die tijd tussen het bellen en hun aankomst leek eeuwig te duren. Ik ving af en toe een wee op maar bleef nog steeds vrij kalm.

Blij was ik toen ze er eindelijk waren. We aten rustig ons ontbijt en bespraken wat we zouden doen. Ik besloot om de vroedvrouw te bellen die me tijdens mijn laatste weken begeleidde. Maar zij zat helaas vast bij een andere bevalling en kon daar dus niet meteen weg. Ze zei me om rustig te blijven en thuis te blijven, ze zou zien wat ze kon doen.

Maar na een tijdje werd ik toch wat ongeduldig. De weeën werden pijnlijker en ik liep verloren thuis. De vroedvrouw zat nog steeds bij een bevalling. Ik was niet meer op mijn gemak. We besloten om naar het ziekenhuis te gaan waar ze alles in de gaten konden houden en waar ik zou weten waar ik aan toe was.

Wat volgde was een lange dag van wachten, weeën, verpleegsters, nog meer wachten, verveling en alle praktische dingen waar ik je nu niet mee ga vervelen. Die worden je wel duidelijk als je zelf zo'n dagje mag meemaken.

Rond 19u 's avonds was je er eindelijk klaar voor. Mijn bed werd naar de verloskamer gerold. Normaal mocht er maar 1 persoon mee maar opa glipte toch mee de kamer in. Niemand die iets zei, ze kenden mijn situatie. Opa en oma voelden zich duidelijk niet op hun plaats... ze stonden onwennig aan mijn hoofdeinde en wisten zich geen houding te geven. Maar ik was zo ontzettend blij dat ze er waren, onbeschrijfelijk blij!

Je bleek er toch nog niet zo veel zin in te hebben en werkte wat tegen. Er kwam een zuignap aan te pas maar de dokter stelde me gerust dat dat geen kwaad kon. Gelukkig was ik redelijk ver weg om echt te snappen wat er aan de hand was. Na nog wat wroeten kwam je dan toch in de wereld. Ze legden je op mijn buik en ik wist niet wat er gebeurde. Alles ging plots zo snel, ik had een meisje in mijn armen. Mijn meisje. De roze wolken waren er niet meteen... je was precies een vreemde voor me ondanks het feit dat je ik je al die maanden had kunnen voelen. Ik slikte wat tranen weg maar was niet echt emotioneel. Wat later rolden ze me naar onze kamer en dat was dat, ik was vanaf nu mama.
Opa en oma bleven nog wat. Daarna kwam je papa langs maar toen was er niemand meer.

Toen iedereen weg was viel er een rare stilte. De eenzaamheid en angst overviel me. Ik zette je bedje naast mijn grote bed en keek naar je door het glas. Je was er eindelijk. Je was mooi, klein en zacht. En toen, toen ik zo naar je lag te kijken toen kwam plots de liefde. Die oneindige moederliefde waar iedereen het over heeft. Die roze wolk, ondanks de vele pijn en eenzaamheid, die onvoorwaardelijkheid. De hele nacht bleef ik naar je kijken, je strelen, je voeden en liefkozen. Daar op dat moment werd jij mijn dochter!

Vandaag herbeleef ik onze dag zoals ieder jaar, maar dit jaar herbeleef ik hem voor de 2de keer alleen. Ik pinkte al wat traantjes weg maar ik weet dat waar je bent je geniet van je dag en dat je gelukkig bent. En morgen, dan gaan we feesten, taart eten, en genieten van elkaar en vergeten we al deze emo kak weer!

Gelukkige 9de verjaardag lieve schat!




maandag 23 maart 2015

Nieuwe sjakosj.

Ik ben geen sjakosjen madam, ik zie dat eerder als een noodzakelijk kwaad om mijn gerief in te steken. Normaal steekt daar bij mij ook niet al te veel in: portemonnee, sleutels, i-phone, zakdoek, plooizakje en misschien nog een pakje frisse muntjes voor de stinke muil. Volgens mij valt dat nogal mee als ik dat bij sommige andere vrouwen aanschouw. Dat van dat gerief hé, niet dat van die stinke muil daar heb ik geen zicht op.

Ik heb dus ook geen honderden exemplaren in mijn kast om te wisselen bij elke outfit, nee jong, zot! Ik heb er 1. Handig zat. 's Morgens gris ik dat van de kapstok en bij thuiskomst hang ik dat terug. Alles blijft daarin ( behalve de i-phone dan) zo vergeet ik mijn sleutels nooit en hoef ik niet na te denken en zoeken waar ik alles nu weer gelaten heb.

1 exemplaar dus. En is dat exemplaar kapot dan koop ik gewoon een nieuw en kan alles weer van vooraf aan beginnen.
Mijn vorig exemplaar had zijn beste tijd gehad dus was het tijd voor een nieuw.
Gelukkig was daar de vitrine dit weekend. Daar ontdekte ik Kalis. Kalis maakt al haar tassen zelf en maakt gebruik van zalige stofjes. Mijn keuze was rap gemaakt. Dus de komende maanden kan ik weer weg.


woensdag 18 maart 2015

Keukenverbouwing: gestart!

En we zullen het geweten hebben... vandaar mijn blogstilte ook. Want amai dat is druk!
Vorige week zijn ze begonnen en sindsdien zijn ze niet meer gestopt. De 3 gebouwtjes lagen in een paar dagen op de container. En momenteel zijn ze alles aan het klaar leggen om de grondplaat te gieten morgen.

En tussenin komen ze met allerlei vragen, moeilijkheden, updates en nog veel meer. Weinig rust dus hier.

1 tip dus: verbouwen en zwanger zijn is is geen goede combinatie! Doe het dus niet als het niet moet!



donderdag 5 maart 2015

Keukenverbouwing: start... of toch bijna.

Momenteel ziet het er nog even zo uit:


Maar binnen een week gaan deze 3 tegen de grond en maken ze plaats voor dit:



En wij, wij gaan even kamperen in eigen huis en veel op onze tanden bijten en wellicht wat kort van stof zijn en laten van slapen en en....