Ondanks het feit dat ik alleen was bleef ik rustig. Ik wist uit de vele vertellingen dat ik nog tijd had. Ik nam een douche, kwestie van straks toch min of meer fris voor de dokter te liggen, en zette koffie.
Er waren weeën maar die waren nog ver uit elkaar, niks om me over op te jagen dus.
Toen het eindelijk een redelijk uur was belde ik opa en oma op. Ik zei hen dat ik vandaag mijn kindje zou krijgen. Ik vroeg hen of ze wilden stoppen bij de bakker voor ze tot bij ons kwamen. Een mens moet toch ontbijten hé voor ze aan een bevalling kan beginnen.
Die tijd tussen het bellen en hun aankomst leek eeuwig te duren. Ik ving af en toe een wee op maar bleef nog steeds vrij kalm.
Blij was ik toen ze er eindelijk waren. We aten rustig ons ontbijt en bespraken wat we zouden doen. Ik besloot om de vroedvrouw te bellen die me tijdens mijn laatste weken begeleidde. Maar zij zat helaas vast bij een andere bevalling en kon daar dus niet meteen weg. Ze zei me om rustig te blijven en thuis te blijven, ze zou zien wat ze kon doen.
Maar na een tijdje werd ik toch wat ongeduldig. De weeën werden pijnlijker en ik liep verloren thuis. De vroedvrouw zat nog steeds bij een bevalling. Ik was niet meer op mijn gemak. We besloten om naar het ziekenhuis te gaan waar ze alles in de gaten konden houden en waar ik zou weten waar ik aan toe was.
Wat volgde was een lange dag van wachten, weeën, verpleegsters, nog meer wachten, verveling en alle praktische dingen waar ik je nu niet mee ga vervelen. Die worden je wel duidelijk als je zelf zo'n dagje mag meemaken.
Rond 19u 's avonds was je er eindelijk klaar voor. Mijn bed werd naar de verloskamer gerold. Normaal mocht er maar 1 persoon mee maar opa glipte toch mee de kamer in. Niemand die iets zei, ze kenden mijn situatie. Opa en oma voelden zich duidelijk niet op hun plaats... ze stonden onwennig aan mijn hoofdeinde en wisten zich geen houding te geven. Maar ik was zo ontzettend blij dat ze er waren, onbeschrijfelijk blij!
Je bleek er toch nog niet zo veel zin in te hebben en werkte wat tegen. Er kwam een zuignap aan te pas maar de dokter stelde me gerust dat dat geen kwaad kon. Gelukkig was ik redelijk ver weg om echt te snappen wat er aan de hand was. Na nog wat wroeten kwam je dan toch in de wereld. Ze legden je op mijn buik en ik wist niet wat er gebeurde. Alles ging plots zo snel, ik had een meisje in mijn armen. Mijn meisje. De roze wolken waren er niet meteen... je was precies een vreemde voor me ondanks het feit dat je ik je al die maanden had kunnen voelen. Ik slikte wat tranen weg maar was niet echt emotioneel. Wat later rolden ze me naar onze kamer en dat was dat, ik was vanaf nu mama.
Opa en oma bleven nog wat. Daarna kwam je papa langs maar toen was er niemand meer.
Toen iedereen weg was viel er een rare stilte. De eenzaamheid en angst overviel me. Ik zette je bedje naast mijn grote bed en keek naar je door het glas. Je was er eindelijk. Je was mooi, klein en zacht. En toen, toen ik zo naar je lag te kijken toen kwam plots de liefde. Die oneindige moederliefde waar iedereen het over heeft. Die roze wolk, ondanks de vele pijn en eenzaamheid, die onvoorwaardelijkheid. De hele nacht bleef ik naar je kijken, je strelen, je voeden en liefkozen. Daar op dat moment werd jij mijn dochter!
Vandaag herbeleef ik onze dag zoals ieder jaar, maar dit jaar herbeleef ik hem voor de 2de keer alleen. Ik pinkte al wat traantjes weg maar ik weet dat waar je bent je geniet van je dag en dat je gelukkig bent. En morgen, dan gaan we feesten, taart eten, en genieten van elkaar en vergeten we al deze emo kak weer!
Gelukkige 9de verjaardag lieve schat!
