De eerste weken Castor.

Liefste zoon,

Het is me wat zo'n versbakken baby. De laatste weken waren wat ze noemen turbulent. Al van in het ziekenhuis was je geen tevreden baby. Je was het liefst dicht bij mij, daar leek je het meest content.
Wat ik al vreesde van in het begin, met dank aan het trauma dat ik opliep bij Mare ( en misschien was dat wel de grootste reden waarom het niet lukte), de borstvoeding lukte me alweer niet. De pijn die ik voelde telkens je bij me dronk voelde jij wellicht ook. Kon ik je niet genoeg geven, of voelde je mijn stress, ik weet het niet. De eerste dagen leek je alvast niet echt een happy baby.

Ook de eerste dagen thuis waren niet de makkelijkste. Uren huilen en schreeuwen. Je papa, zus en ik wisten niet wat met je aan te vangen.
Toen een paar dagen geleden bleek dat je spruw had en ik daardoor dus wellicht nog meer pijn had bij het voeden was het voor mij genoeg geweest. Na dagen afzien en huilen in mijn bed bij het voeden schakelden we over op flesjes. En dat lieve Castor was wellicht de beste beslissing die we konden nemen voor jou! Sindsdien ben je een ander kind. Je bent rustig, drinkt goed, kijkt je ogen uit, slaapt goed,...
De mooie verhalen over borstvoeding zijn helaas niet op mij van toepassing. Het is helaas geen sprookje, de realiteit is dat niet iedereen het kan en ik ben daar 1 van.

Hopelijk kunnen we nu stilaan beginnen genieten van elkaar!
Morgen nog wat tandpijn laten oplossen en dan komt de rust. Of dat hoop ik toch.
Zo'n zwangerschap is toch echt een aanslag op het vrouwenlichaam hoor vent. Maar ik ben zeker dat je het dubbel en dik waard bent! De dames in het ziekenhuis zeiden het gisteren nog, je hebt mooie baby's en minder mooie baby's wat ze ook beweren, en dit is zo'n mooi exemplaar! En als een wildvreemde het al zegt dan moet het toch waar zijn lijkt me.

Kleine Castorman, binnenkort als ik eindelijk pijnvrij ben dan gaan wij genieten dat beloof ik je!