Ik had ze al van bij haar entrée in het restaurant naar mij zien kijken. Die buik, daar moest ze het duidelijk met mij over hebben.
Dat jongens veel verder van je af staan later als ze groot zijn. Dat ze je in de steek laten en ze het je moeilijker maken. Enzoverder en enzovoort.
Het was een dom gesprek maar zoals het meestal gaat, net die domme gesprekken blijven bij mij hangen.
Het zit zo, al 35 jaar ben ik een meisje en al bijna 9 jaar ben ik een meisjesmama. Ooit in ver vervlogen tijden had ik een lief maar die bleef niet dus daar deed ik al iets fout. Nu heb ik nog maar sinds bijna 2 jaar weer een lief. Ik had tot voor die bijna 2 jaar geen neefjes. Wel een broer maar de tijd dat wij onder 1 dak woonden ligt nog verder weg dan al die andere. Dus mijn kennis van jongens rijkt niet zo heel ver.
Nu zit er dus zo'n klein exemplaar in mijn buik. Duidelijk een jongen zei de dokter, je kan er niet naast kijken. Bij dat nieuws sprongen de tranen me in de ogen. Want, zo had ik me op voorhand bedacht, zou dat niet makkelijker zijn gezien mijn band met Mare en onze jaren alleen samen, om nu een jongen te krijgen? Dan blijft zij mijn meisje en blijft die band speciaal. Dan kan ik iets helemaal nieuws starten met een zoon, een nieuw soort band die losstaat van die die ik heb met Mare.
Maar nu we wat verder zitten in die zwangerschap en ik merk dat mijn nieuwe neefjes bijvoorbeeld toch wel anders zijn dan mijn nichtjes en Mare. En mijn ouders verwachten dat het een voetballer zal worden en ze keihard van plan zijn om al zijn wedstrijden mee te gaan supporteren ( terwijl ze allesbehalve voetbalfans zijn, hoe lief is dat). En ik mijn lief bij ieder klein jongens speeltje helemaal wild zie worden en ik in mijn verbeelding al die auto'tjes, traktors, vliegtuigen,... zie rondslingeren in mijn huis... begin ik toch wat ongerust te worden.
Een jongen begot, zal ik dat wel kunnen?
Jongens zijn wild, ondernemend, maken lawaai, eten hun boterham in de vorm van een geweer en schieten dan mekaar aan tafel dood, staan 2 minuten later springlevend boven op die zelfde tafel te dansen, schrijven slordig, hebben boekentassen waar je alles in terugvindt dat je kwijt bent, en niks wat ze nodig hebben op school, vallen gaten in hun broek, en zijn eigenlijk toch wel schatjes. Zonen kunnen knuffelen als geen ander, mama's rond hun vinger draaien, gelukkig maken tot in 't diepst van haar mamahart. Geniet maar van je kleine man! Een mama van 4 jongens, die ondertussen tussen 12 en 17 zijn.
BeantwoordenVerwijderenTuurlijk ga jij dat kunnen! Je zal dat snel merken...
BeantwoordenVerwijderenToen de gynaecoloog bij de zwangerschap van Mathis zei dat het een jongen werd, deed dat eerlijk gezegd raar. Gewend om meisjeskleren te kopen, gewend van poppemieke langs hier, mama en dochter langs daar, de gedachte van geweren langs hier, wildheid langs daar (want mijn dochter is de rustigheid zelve), ik moest daar toch eventjes aan wennen. Maar het was me al gelijk, ik had graag een 1 dochter gehad, die wens werd vervuld, nr 2 was me gelijk. En gelukkig dat ik ben met de gang van de natuur, want we hebben er een uiterste lieve en gevoelige jongen bij, ne brielpot, ne charmeur, een deugniet, samen met zijn zus twee handen op één buik. Als er iemand me complimenten geeft met mijn haarsnit, met mijn kleren, met het feit als ik er eens goed uit zie, dan is het Mathis. Emma reageert dan, "ja, nu dat je het zegt, je haar is mooi" ;-)
BeantwoordenVerwijderenGeniet nog van je zwangerschap, binnenkort wordt je leven nog mooier :-)